Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010
Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010
Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010
ΜΙΑ ΣΥΝΤΑΓΗ ΑΠΟ ΤΑ ΦΙΛΙΑΤΡΑΚόκορας με χυλοπίτες!! Κυριακάτικο τοπικό φαγητό και πολύ νόστιμο, το προτείνουμε ανεπιφύλακτα!!! Υλικά: 1 κόκορας -αλανιά
Κόκορας με χυλοπίτες!!
Υλικά:
1 κόκορας -αλανιάρης!!- γύρω στα δυόμιση κιλά, κομμένος σε μερίδες
500 γρ. χυλοπίτες τετράγωνες
1 ποτήρι λάδι
1/2 του ποτηριού κρασί
1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
2 μεγάλες ντομάτες ψιλοκομμένες ή μια κονσέρβα ντοματάκια
1 κουταλιά της σούπας πελτέ
1/2 του ποτηριού νερό
Αλάτι και πιπέρι
Λίγη κανέλλα
Και μία γάστρα!
Εκτέλεση:
Μέσα σε μια κατσαρόλα, ρίχνουμε το λάδι και περιμένουμε να ζεσταθεί. Ροδίζουμε τις μερίδες του κόκορα και προσθέτουμε το αλάτι και το πιπέρι. Σβήνουμε με το κρασί και βγάζουμε ένα ένα τα κομμάτια του κόκορα και τα τοποθετούμε στη γάστρα. Ρίχνουμε στο λάδι το κρεμμύδι και το φέρνουμε μερικές βόλτες να χρυσίζει και μετά προσθέτουμε τις ντομάτες και την κανέλλα. Διαλύουμε τον πελτέ στο νερό (αν είναι ζεστό το νεράκι ακόμα καλύτερα) και το βάζουμε κι αυτό στην κατσαρόλα. Μόλις πάρει καλή βράση, σβήνουμε το μάτι και ρίχνουμε τη σάλτσα στη γάστρα. Προθερμαίνουμε το φούρνο για δέκα λεπτά στους 200 βαθμούς και κατεβάζουμε στους 180 πριν βάλουμε μέσα τη γάστρα. Χρειάζεται γύρω στις δυόμιση με τρεις ώρες ανάλογα με το πόσο σκληρός είναι ο κόκκορας. Όταν έχει βράσει ο κόκορας (τρυπιέται με το πιρούνι) τότε προσθέτουμε τις χυλοπίτες και εάν χρειάζεται συμπληρώνουμε λίγο ζεστό νερό για να βράσουν. Μόλις απορροφήσουν τα υγρά οι χυλοπίτες είναι έτοιμο
ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΙ ΜΕΤΑΞΥ 1950 -1980
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε...
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:
περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές
έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή...
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και
μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα
ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες
κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε
ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
«μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα
θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το
ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε
χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν
υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη
προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί....
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:
περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές
έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή...
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και
μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα
ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες
κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε
ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
«μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα
θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το
ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε
χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν
υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη
προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί....
Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010
Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010
ΑΝ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΟΤΙ ΚΑΝΑΤΕ ΚΑΤΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ ΔΕΙΤΕ ΤΟ VIDEO
Κάποια µέρα ο γιος ρωτάει τον πατέρα του .
Πατέρα , θέλεις να συµµετάσχεις µαζί µου στον µαραθώνα ?
Ο πατέρας παρόλα που είναι καρδιακός απάντησε ...ναι
Έτσι αποφάσισαν µαζί να δηλώσουν συµµετοχή .
Μετά από ένα διάστηµα ερωτάει ο γιος τον πατέρα .
Πατέρα τι λες , µπορούµε να δηλώσουµε συµµετοχή στο Ironman ?
Ο πατέρας απάντησε ... ναι..αλλά είναι το ποιο δύσκολο
τρίαθλο στο κόσµο που διοργανώνεται κάθε χρόνο
στην Hawai ...
οι αθλητές πρέπει να κολυμπήσουν 3,86km , µε το ποδήλατο 180,2km και να τρέξουν 43,19km διασχίζοντας το νησί .
Ο πατέρας µε τον γιο έγιναν ένα σώµα για να λάßουν συµµετοχή... και τωρα δες το VIDEO...
Πατέρα , θέλεις να συµµετάσχεις µαζί µου στον µαραθώνα ?
Ο πατέρας παρόλα που είναι καρδιακός απάντησε ...ναι
Έτσι αποφάσισαν µαζί να δηλώσουν συµµετοχή .
Μετά από ένα διάστηµα ερωτάει ο γιος τον πατέρα .
Πατέρα τι λες , µπορούµε να δηλώσουµε συµµετοχή στο Ironman ?
Ο πατέρας απάντησε ... ναι..αλλά είναι το ποιο δύσκολο
τρίαθλο στο κόσµο που διοργανώνεται κάθε χρόνο
στην Hawai ...
οι αθλητές πρέπει να κολυμπήσουν 3,86km , µε το ποδήλατο 180,2km και να τρέξουν 43,19km διασχίζοντας το νησί .
Ο πατέρας µε τον γιο έγιναν ένα σώµα για να λάßουν συµµετοχή... και τωρα δες το VIDEO...
Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΜΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΟΜΑΔΑΣ
Mετα απο λιγο χρονο απουσιας απο τους αγωνιστικους χωρους (μονο απο τα γηπεδα γιατι απο τους αλλους χωρους τους εχουν τιμησει επαξια) επεστρεψαν οι ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΣΩ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ. Η μεγαλη αυτη ομαδα πριν μερικες μερες, πηρε μερος σε φιλανθρωπικο τουρνουα στα γηπεδα του Βασιλη Καραπιαλη, και επειτα απο 2 συναρπαστικους αγωνες κατεκτησε την 1η θεση. Τιμωντας την ιστορια και τα πιστευω της χαρισε το κυπελο στην οικογενεια του τιμωμενου προσωπου. θα ακολουθουσε πλουσιο φωτομονταζ αλλα ο φωτογραφος δεν ειχε μαζιτου τα σωστα εργαλεια, με αποτελεσμα ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ. Μετα απο εντονο προβληματισμο του ΔΣ υπαρχει η σκεψει αλαγης για την συγκεκριμενη θεση. Υ.Σ. Περιμενουμε το προεδρο να κανονισει τον επομενο αγωνα αλλα αργει.
Σε φιλικό αγώνα που διεξήχθει το Σάββατο 2/10 η ομάδα των JUNIOR 2 νίκησε με 2-1 εκτός έδρας την Διάνα. Οι γηπεδούχοι κατάφεραν να προηγηθούν σε κόντρα επίθεση με δυνατό σουτ αλλά η SANTA ισοφάρισε στο πρώτο μέρος με τον Φουντά και πήρε τελικά την νίκη με σουτ του Κουτσομπίνα έξω από την μεγάλη περιοχή στο β'ημίχρονο.
ΔΙΑΝΑ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ - ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ = 1-2 (ημίχρονο 1-1)
Η ομάδα των JUNIOR 2 λίγο πριν την έναρξη του αγώνα με τον προπονητή τους
ΑΟ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ (προπ. Παναγόπουλος)
Σύνθεση : (πάνω σειρά από αριστερά), Μαλανδρής, Κουτσομπίνας, Καλαχάνης, Ταμπουράκης, Γκιώνης, Παπαδόπουλος, Παπανδρέου και κάτω σειρά, Σέχου, Ντάγγας, Τύπας, Φωτογιάννης, Φουντάς και Κατσάρας.
Σκόρερς : το 1-1 ο Φουντάς (σουτ) και το 1-2 ο Κο
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)